EEN
Vandaag is mijn kunst mijn gedachten. Weergegeven met kleuren, omdat kleuren spreken en overbrengen.
Zo druk ik uit wat ik elke dag denk of wat me vaak overkomt: een voedingsmiddel, een kleur, getallen, mensen... en ik zet het daar neer. Het is als een geheugenalbum. En natuurlijk allemaal vastgelegd met die ongelooflijke techniek waar je me zoveel over vraagt.
Nou, de techniek is ontstaan omdat ik altijd al van die afbeeldingen met textuur wilde maken met plamuur (of wat er dan ook voor gebruikt wordt). Op een dag, toen ik probeerde kleur toe te voegen, zag ik dat het niet uitkwam zoals ik wilde en ik begon gefrustreerd te raken. Dus begon ik met het paletmes, waarbij ik alle verf van de ene kant van het doek naar de andere kant sleepte. Op deze manier hield ik een gladde achtergrond over die ik kon laten drogen om er vervolgens iets op te doen (omdat ik gewend was om met druppels te schilderen).
Toen kwam ik in een lus van slepen met de verf en realiseerde ik me dat ik het effect dat ik creëerde geweldig vond. Ik besloot meer lagen verf toe te voegen en ze rond te slepen, totdat ik me realiseerde dat ik gek werd van schilderen op die manier en het resultaat geweldig vond.
Ik bleef veel schilderen. Elke dag maakte ik nieuwe schilderijen en ontdekte ik hoe ik details kon maken die me fascineerden.
En toen begreep ik ook dat ik, door te schilderen, mezelf iets leerde. Ik realiseerde me dat, op het moment dat ik het meest gefrustreerd was over mijn kunst, door mezelf mezelf te laten zijn, er inspiratie kwam. Mijn nieuwe fase kwam, waarin ik het belang van waardering en genieten van het proces benadrukte.
